اگر از دیدگاه کلاسیک به جهان هستی و پدیده های فیزیکی نگاه کنیم اگر دما به صفر درجه ی کلوین برسه همه چیز ساکن می‌شود و هیچ جنب و جوشی دیده نمی‌شود.
ولی همین که کوانتومی به این قضبه نگاه کنیم همچین چیزی نیست. در دمای صفر درجه ی کلوین یک حداقل انرژی و یک حداقل جنب و جوشی وجود دارد.
مثلا در فلزات الکترون ها تراز های انرژی رو با توجه به اصل طرد پاؤلی پر می‌کنند تا آخرین تراز یعنی تراز فرمی پر شود. طبق همین اصل حتی در دمای صفر کلوین سیستم الکترونی مقدار قابل ملاحظه ای انرژی دارد.
جدای از این که اصل طرد پاؤلی چیه و چطوری این الکترون ها در سطوح انرژی پر می‌شوند مهم اینه که تو دمای صفر درجه ی کلوین یه جنب و جوشی دارند یه انرژی دارند، از حرکتشون وای نمی‌ایستن.
این یعنی همیشه یه امیدی هست. یعنی وقتی تو تاریکی و اوج سرما هستی وای نستا ادامه بده. یعنی سرمای مطلق هم نمی‌تونه جلوت رو بگیره حتی اگر یک جهان به عقبه ی کلاسیک بگن "نمیشه".
ادامه بده...
